خلاصه کتاب لکنت ( نویسنده امیرحسین یزدان بد )

«لکنت» اثری ژرف و چندوجهی از امیرحسین یزدان بد است که خواننده را به سفری در اعماق تاریخ معاصر ایران و پیچیدگی های فراداستان می برد. این رمان با درآمیختن واقعیت و خیال، داستانی سه نسلی از خاندان عنایت السلطنه را روایت می کند و لایه های عمیقی از سیاست، اسطوره و هویت را به تصویر می کشد.

کتاب «لکنت»، اولین رمان منتشرشده از امیرحسین یزدان بد، جایگاه ویژه ای در ادبیات معاصر فارسی دارد. این اثر نه تنها به دلیل ساختار روایی پیچیده و نوآورانه خود مورد توجه قرار گرفته، بلکه به خاطر پرداختن به مضامین مهم تاریخی و سیاسی ایران نیز ارزشمند است. یزدان بد در این رمان، مرزهای داستان گویی سنتی را جابه جا می کند و با استفاده از تکنیک های داستان نویسی مدرن مانند فراداستان، خواننده را به چالش می کشد تا درکی عمیق تر از رابطه میان تاریخ، اسطوره و روایت به دست آورد. این مقاله تلاشی است برای ارائه یک خلاصه جامع و تحلیل دقیق از این رمان، تا درک خواننده از لایه های پنهان و پیچیدگی های داستانی آن تسهیل شود.

درباره امیرحسین یزدان بد و جایگاه او در ادبیات معاصر

امیرحسین یزدان بد، از نویسندگان خلاق و برجسته ی نسل جدید ادبیات ایران به شمار می رود. پیش از «لکنت»، او با مجموعه داستان های کوتاهش، به ویژه کتاب «پرتره مرد ناتمام»، نام خود را در میان اهالی ادبیات مطرح کرده بود. «پرتره مرد ناتمام» موفقیت های چشمگیری کسب کرد و توانست جوایز معتبری از جمله جایزه ادبی گلشیری را از آن خود کند، که نشان از تسلط یزدان بد بر فرم و محتوای داستان کوتاه داشت.

سبک نوشتاری یزدان بد اغلب با دقت نظر به جزئیات، ساختارهای روایی غیرخطی و پرداختن به دغدغه های عمیق انسانی و اجتماعی شناخته می شود. او در آثارش، به ویژه در «لکنت»، به مسائل سیاسی و تاریخی با رویکردی انتقادی و تحلیلی می پردازد و سعی دارد تأثیر رویدادهای کلان بر سرنوشت فرد و خانواده را نشان دهد. دغدغه های اصلی او در «لکنت» بیش از پیش نمایان می شوند؛ جایی که او نه تنها به روایت یک داستان اکتفا نمی کند، بلکه به خود عمل داستان گویی، هویت راوی و مرزهای میان واقعیت و تخیل نیز می پردازد. این رویکرد، آثار یزدان بد را در میان نویسندگان نوگرای ادبیات ایران قرار می دهد که به دنبال شکستن کلیشه ها و ارائه ی تجربه های نوین داستانی هستند.

خلاصه کامل و فصل به فصل کتاب لکنت

رمان «لکنت» اثری چندلایه و پیچیده است که با هوشمندی تمام، واقعیت و خیال، تاریخ و اسطوره را در هم می آمیزد. طرح کلی داستان به شیوه ای فراداستان گو آغاز می شود؛ جایی که شخصیتی به نام «آقا امیرحسین» (که گویا خود نویسنده است) با یادداشت های شخصیتی تاریخی به نام «آیدین عنایت السلطنه» درگیر می شود و تصمیم به انتشار داستانی بر اساس آن ها می گیرد. اما این آغاز، به سادگی پیش نمی رود.

به ناگاه، سر و کله ی «شخص لکنتی» پیدا می شود؛ شخصیتی مرموز و ناشناس که با آقا امیرحسین تماس می گیرد و مدعی می شود داستان در حال نوشتن اوست و نه آقا امیرحسین. این نقطه آغازین، بلافاصله مفهوم فراداستان (Metafiction) را به رخ خواننده می کشد. یزدان بد در تمام طول رمان با این مفهوم بازی می کند و مرز میان واقعیتِ نگارش داستان و واقعیتِ رویدادهای تاریخی را مخدوش می سازد. خواننده پیوسته در تقابل میان آنچه می خواند و آنچه واقعی تلقی می شود، قرار می گیرد. این شیوه، به داستان عمق و پیچیدگی فلسفی خاصی می بخشد.

رمان «لکنت» در بستر این بازی روایی، سرگذشت سه نسل از خاندان عنایت السلطنه را روایت می کند. هر نسل درگیر رویدادهای مهم تاریخی ایران و جهان می شود و سرنوشت آن ها به شکلی نمادین یا واقعی با مفهوم «پدرسالاری» و «پسرکشی» گره می خورد. این طرح چندلایه و سه نسلی، بستر مناسبی برای یزدان بد فراهم می آورد تا مضامین عمیق تاریخی، سیاسی و اسطوره ای را در قالب یک روایت منسجم و در عین حال پراکنده ارائه دهد.

فصل اول: زآل نامه – ریشه های تاریخی و معمایی

اولین فصل کتاب، «زآل نامه» نام دارد که خود ارجاعی به اساطیر شاهنامه است و از همان ابتدا، پیوند رمان با میراث کهن ادبی فارسی را نشان می دهد. این فصل، بیشتر بر زندگی و سرنوشت «آیدین عنایت السلطنه» تمرکز دارد. آیدین، شخصیتی است که درگیر غائله ی پیشه وری و وقایع حساس تاریخی آذربایجان می شود. روایت زندگی او، پر از ابهام و رمز و راز است و مرگ مشکوک او، یکی از نقاط محوری داستان را شکل می دهد.

در همین فصل است که ورود «شخص لکنتی» به داستان پررنگ تر می شود. او آقا امیرحسین را به چالش می کشد و مدعی مالکیت بر روایت می شود. این کشمکش میان «نویسنده» و «راوی/شخصیت»، فضایی مرموز و تعلیق آمیز ایجاد می کند. لایه های اولیه ی معمایی و سیاسی کتاب در این فصل گشوده می شوند و خواننده را با پرسش هایی درباره ی هویت، حقیقت و قدرت روایت تنها می گذارد. «زآل نامه» نه تنها شروعی تاریخی است، بلکه پایه های فراداستان را محکم می کند و نوید یک روایت غیرمعمول را می دهد.

فصل دوم: رستم نامه – تکرار اسطوره در بستر جنگ

با ورود به فصل دوم، «رستم نامه»، داستان به نسل دوم خاندان عنایت السلطنه می رسد. محوریت این فصل، «مهرداد» پسر آیدین است که زندگی او در بستر پرآشوب جنگ ایران و عراق روایت می شود. مهرداد، تجربیات تلخ و عمیقی از جنگ را از سر می گذراند که بر شخصیت و سرنوشت او تأثیر عمیقی می گذارد.

در این فصل، نویسنده به شکلی هوشمندانه، اسطوره رستم و سهراب را بازتاب می دهد. روابط مهرداد با پدرش، آیدین (که دیگر در قید حیات نیست اما سایه ی او بر زندگی مهرداد سنگینی می کند) و سپس با پسرش، مانی، پر از نشانه هایی از تکرار این اسطوره است. «رستم نامه» نه تنها به جنبه های تاریخی جنگ می پردازد، بلکه پیوندهای پنهان میان رویدادهای معاصر و اساطیر کهن را نمایان می سازد. یزدان بد با ظرافت نشان می دهد چگونه سرنوشت ها در طول تاریخ تکرار می شوند و چگونه زخم های گذشته، بر نسل های آینده اثر می گذارند. این فصل عمق روان شناختی بیشتری به داستان می بخشد و مضامین «پدرسالاری» و «پسرکشی» را در قالب جدیدی مطرح می کند.

فصل سوم: سحراب نام – نسل سوم و نبرد در دنیایی دیگر

«سحراب نام»، فصل سوم رمان، به شخصیت «مانی»، پسر مهرداد می پردازد. این فصل به لحاظ جغرافیایی و تاریخی، دامنه روایت را بسیار گسترده تر می کند. مانی، سرباز ارتش آمریکاست و در جنگ آمریکا و افغانستان شرکت می کند. این جابه جایی در زمان و مکان، نشان می دهد که مضامین اصلی کتاب، محدود به یک جغرافیا یا یک دوره تاریخی خاص نیستند.

در این بخش، تداوم مضامین «پدرسالاری و پسرکشی» به شکل دیگری مطرح می شود. اگرچه مانی در جبهه ای متفاوت و برای کشوری دیگر می جنگد، اما سایه گذشته ی خانوادگی و پیامدهای تصمیمات نسل های پیشین بر سرنوشت او سنگینی می کند. جنگ و خشونت به عنوان یک نیروی مخرب و تکرار شونده در تاریخ انسانی، از طریق تجربیات مانی به تصویر کشیده می شود. یزدان بد به خوبی نشان می دهد که چگونه تراژدی ها و انتخاب های گذشته، سرنوشت نسل های بعدی را رقم می زنند و زنجیره ای از وقایع را ایجاد می کنند که ظاهراً پایانی ندارند. «سحراب نام» نه تنها به شخصیت مانی عمق می بخشد، بلکه دایره ی مفهومی رمان را فراتر از مرزهای ایران گسترش می دهد.

فصل چهارم: بی سرنامه – اوج پیچیدگی و ابهام روایی

فصل چهارم، با عنوان «بی سرنامه»، نقطه اوج پیچیدگی و ابهام در روایت «لکنت» است. در این بخش، مرزهای واقعیت و داستان بیش از پیش مخدوش می شود و خواننده به طور فزاینده ای با پرسش هایی درباره ی آنچه واقعی است و آنچه صرفاً ساخته ی ذهن نویسنده یا راوی است، مواجه می شود. در این فصل، نقش «شخص لکنتی» به اوج خود می رسد. هویت واقعی او، آیا او یک شخصیت واقعی است یا نمادی از خود داستان یا حتی خود تاریخ؟ و آیا او راوی اصلی و کنترل کننده تمام نخ های داستان است؟ این پرسش ها ذهن خواننده را درگیر می کند.

«بی سرنامه» با ایجاد ابهام پیرامون سرنوشت نهایی شخصیت ها و پیامدهای تصمیمات آن ها، فضایی از عدم قطعیت را ایجاد می کند. یزدان بد با این روش، خواننده را به یک همکار فعال در فرآیند خلق معنا تبدیل می کند و از او می خواهد تا پازل های داستان را خودش تکمیل کند. این فصل، چالش برانگیزترین بخش رمان است که در آن، تمامی لایه های فراداستان و بینامتنیت به گونه ای در هم تنیده می شوند که رمان را به یک اثر پست مدرن تمام عیار تبدیل می کند. این بی سرنامه بودن، خود به یک معنا تبدیل می شود: معنایی که هیچگاه به طور کامل آشکار نمی شود و همیشه در حال شدن است.

فصل پنجم: ضمائم – تکمیل پازل یا افزودن به ابهام؟

آخرین فصل رمان «لکنت» با عنوان «ضمائم»، خود به یک چالش روایی تبدیل می شود. معمولاً ضمائم در یک کتاب برای روشن کردن نکات، ارائه اطلاعات تکمیلی یا ارجاعات استفاده می شوند. اما در «لکنت»، نقش ضمائم چندوجهی و گاه متناقض است. آیا این ضمائم واقعاً به روشن شدن پیچیدگی های داستان کمک می کنند یا بر ابهام و سردرگمی خواننده می افزایند؟

یزدان بد در این فصل، به تعامل با خواننده در قالب فراداستان ادامه می دهد. ضمائم ممکن است شامل نامه ها، اسناد، یادداشت ها یا حتی مکالماتی باشند که پیش از این در متن اصلی به آن ها اشاره نشده است. این عناصر، گاهی اوقات به پازل های داستان قطعات جدیدی اضافه می کنند، اما گاهی نیز پرسش های تازه ای را مطرح می کنند و مرز میان واقعیت و تخیل را بیش از پیش محو می سازند. نقش این ضمائم در روایت فراداستان، دعوت از خواننده برای نگاهی نقادانه به خود داستان، به منابع آن و به فرآیند خلق اثر است. «ضمائم» پایانی بر داستان نیست، بلکه دعوت به تأملی دوباره و عمیق تر بر کل اثر است؛ پایانی که خود آغاز دیگری برای درک و تفسیر است.

مضامین اصلی و ویژگی های برجسته کتاب لکنت

«لکنت» فراتر از یک داستان ساده، آینه ای است که در آن مضامین عمیق فلسفی، اجتماعی و تاریخی بازتاب یافته اند. امیرحسین یزدان بد با هوشمندی تمام، این مضامین را در تار و پود روایت خود تنیده و اثری چندلایه خلق کرده است.

فراداستان (Metafiction): بازی با ساختار داستان و هویت

یکی از برجسته ترین ویژگی های «لکنت»، استفاده ی ماهرانه از فراداستان است. فراداستان، ژانری است که در آن رمان به هستی خودش به عنوان یک اثر ادبی اشاره می کند و مرز میان داستان و واقعیت را مخدوش می سازد. در «لکنت»، این تکنیک از همان ابتدا با ورود شخصیت «شخص لکنتی» و کشمکش او با «آقا امیرحسین» بر سر مالکیت داستان آغاز می شود.

یزدان بد با این بازی روایی، خواننده را به تأمل درباره ی هویت نویسنده و خواننده، و همچنین رابطه میان خالق (نویسنده) و مخلوق (شخصیت ها و داستان) دعوت می کند. آیا نویسنده کنترل کاملی بر اثر خود دارد؟ آیا شخصیت ها می توانند سرنوشت خود را تغییر دهند یا خود به راویان مستقل تبدیل شوند؟ این پرسش ها نه تنها پیچیدگی داستان را افزایش می دهند، بلکه خواننده را وادار می کنند تا از موضع صرفاً مصرف کننده داستان خارج شده و به یک شریک فعال در خلق معنا تبدیل شود.

«لکنت» با شکستن دیوار چهارم میان نویسنده و خواننده، یک تجربه ی بی نظیر ادبی را رقم می زند و خواننده را به تأملی عمیق درباره ی ذات داستان گویی دعوت می کند.

بینامتنیت (Intertextuality): بازخوانی اسطوره و تاریخ

«لکنت» نمونه ای درخشان از بینامتنیت در ادبیات معاصر فارسی است. یزدان بد به شکلی هوشمندانه از شاهنامه فردوسی، به ویژه داستان های «رستم و سهراب» و «زآل نامه»، برای غنا بخشیدن به روایت خود استفاده می کند. عنوان فصل ها، نام شخصیت ها و حتی روابط میان آن ها، همگی ارجاعاتی مستقیم و غیرمستقیم به این شاهکار ادبی فارسی دارند.

این بازخوانی اسطوره ها نه تنها به داستان عمق تاریخی و فرهنگی می بخشد، بلکه نشان می دهد چگونه الگوهای کهن در زندگی مدرن نیز تکرار می شوند. علاوه بر شاهنامه، رمان به منابع ادبی و تاریخی دیگری نیز ارجاع می دهد که درک عمیق تر آن، مستلزم آشنایی خواننده با این متون است. این استفاده از بینامتنیت، «لکنت» را به اثری چندصدایی تبدیل می کند که در گفتگو با گذشته و حال ادبیات و تاریخ ایران است.

تاریخ و سیاست: بازتاب رویدادهای معاصر

یکی از مهمترین ستون های مضمونی «لکنت»، بازتاب رویدادهای کلیدی تاریخ معاصر ایران است. غائله ی پیشه وری در آذربایجان، جنگ ایران و عراق و حتی جنگ آمریکا و افغانستان (که از طریق شخصیت مانی روایت می شود)، همگی به عنوان بستری برای داستان عمل می کنند.

یزدان بد نه تنها به روایت این رویدادها می پردازد، بلکه تأثیر عمیق و ماندگار آن ها را بر سرنوشت فرد و خانواده نشان می دهد. سیاست های کلان، جنگ ها و تحولات اجتماعی چگونه زندگی عادی مردم را دستخوش تغییر می کنند؟ چگونه زخم های تاریخی از نسلی به نسل دیگر منتقل می شوند؟ «لکنت» با بررسی این پرسش ها، به یک رمان تاریخی-سیاسی مهم تبدیل می شود که به دغدغه های نویسنده درباره ی رابطه ی تاریخ و سرنوشت، به ویژه در خاورمیانه، پاسخ می دهد.

پدرسالاری و پسرکشی: مضمونی ازلی و ابدی

مضمون «پدرسالاری و پسرکشی» یکی از محورهای اصلی و تکرارشونده در «لکنت» است که هم به شکل نمادین و هم به شکل واقعی در طول سه نسل خاندان عنایت السلطنه تکرار می شود. این مضمون، از اسطوره ی رستم و سهراب الهام گرفته و در بافتار تاریخ معاصر ایران بازسازی می شود.

قدرت پدر بر فرزند، سرکوب های نسلی، شورش پسر بر پدر، و پیامدهای این تقابل ها، در زندگی آیدین، مهرداد و مانی به وضوح دیده می شود. این مضمون نه تنها به روابط خانوادگی محدود نمی شود، بلکه به روابط قدرت در سطوح سیاسی و اجتماعی نیز گسترش می یابد. یزدان بد با پرداختن به این مضمون کهن، نشان می دهد چگونه الگوهای رفتاری و سرنوشت ساز در طول تاریخ تکرار می شوند و چگونه چرخه ای از خشونت و تقابل، گاهی اوقات ناخواسته، نسل ها را به هم پیوند می دهد.

روایت نسلی: تداوم تأثیر تاریخ

«لکنت» یک رمان تمام عیار «نسلی» است که به بررسی چگونگی تأثیر تاریخ و اتفاقات بر نسل های مختلف یک خاندان می پردازد. هر یک از شخصیت های اصلی – آیدین، مهرداد و مانی – نماینده ی یک نسل با تجربیات و چالش های خاص خود هستند.

یزدان بد به خوبی نشان می دهد که چگونه رویدادهای تاریخی مانند غائله ی پیشه وری، جنگ ایران و عراق، و جنگ افغانستان، بر شکل گیری هویت، تصمیمات و سرنوشت هر نسل تأثیر می گذارند. این ارتباط میان نسل ها نه تنها از طریق پیوندهای خونی، بلکه از طریق زخم های تاریخی و میراث های ناگفته ای که از پیشینیان به ارث می رسد، برقرار می شود. «لکنت» در این بعد، مطالعه ای است بر حافظه ی جمعی، انتقال تروماهای تاریخی و چگونگی تکامل هویت ملی در بستر زمان.

سبک نگارش و زبان: لحن رازآلود و غنای ادبی

سبک نگارش یزدان بد در «لکنت» یکی از نقاط قوت اصلی این رمان است. او از زبانی دقیق، گاه شاعرانه و اغلب رازآلود استفاده می کند که به عمق و پیچیدگی مضمونی اثر می افزاید. لحن داستان، پر از تعلیق و ابهام است و خواننده را تا پایان با خود همراه می کند.

نویسنده به خوبی از منابع غنی ادبی فارسی بهره می برد و با ارجاعات هوشمندانه به متون کهن و مدرن، به زبان داستان عمق و لایه های جدیدی می بخشد. استفاده از جملات کوتاه و بلند، توصیفات دقیق و دیالوگ های پرمعنا، به روانی و جذابیت متن کمک می کند. یزدان بد نشان می دهد که چگونه می توان با استفاده از زبان، نه تنها یک داستان را روایت کرد، بلکه یک جهان کامل و پر از رمز و راز خلق کرد که خواننده را به کشف و تأمل وا می دارد. این سبک، «لکنت» را به اثری منحصر به فرد در ادبیات معاصر ایران تبدیل کرده است.

نکوداشت ها و جایگاه کتاب لکنت

رمان «لکنت» پس از انتشار، با استقبال گسترده ی منتقدان و اهالی ادبیات مواجه شد و به سرعت توانست جایگاه ویژه ای در میان رمان های معاصر فارسی پیدا کند. این اثر به دلیل ساختار نوآورانه، مضامین عمیق و سبک نگارش منحصربه فردش مورد تحسین قرار گرفت.

گزارش سالانه ی بریتانیکا از «لکنت» به عنوان «اثری نامعمول، قطعیت گریز، سورئال و به شدت مناقشه برانگیز» یاد کرده است؛ توصیفی که به خوبی پیچیدگی و لایه های متعدد رمان را نشان می دهد و آن را «رمانی که مخاطب را به تعمق در رابطه ی داستان و تاریخ فرامی خواند» معرفی می کند. این نکوداشت، بر جنبه های فلسفی و فراداستان گوی اثر تأکید دارد.

امیر جلالی، منتقد ادبی، در کتاب نیوز، «لکنت» را رمانی نسلی و سیاسی دانسته که «هم چنین ردی از رمان های جاسوسی با سبک و سیاق گراهام گرین در این کتاب به چشم می خورد و ته مایه ای از ترفندهای داستان نویسی امبرتو اکو را هم به ذهن متبادر می کند.» او به تحقیقات گسترده یزدان بد برای نوشتن رمان و همچنین فصل بندی دقیق و ظریف آن اشاره می کند.

مجتبی گلستانی، دیگر منتقد، «لکنت» را رمانی می داند که «تفسیرش را آگاهانه در خود مستتر دارد و مکاشفه ای تمام نشدنی در باب هنر داستان نویسی است.» او بر جنبه ی «روایت «لکنت» تأملی درباره ی داستان نویسی از راه داستان نویسی» تأکید می کند که نشان دهنده ابعاد فراداستان گوی اثر است. این نقدها همگی بر نوآوری، عمق و اهمیت «لکنت» در ادبیات معاصر فارسی صحه می گذارند و آن را به اثری ماندگار و قابل بحث تبدیل کرده اند.

کتاب لکنت برای چه کسانی مناسب است؟

«لکنت» اثری است که طیف وسیعی از خوانندگان را می تواند به خود جذب کند، اما به طور خاص برای گروه هایی از مخاطبان جذابیت بیشتری خواهد داشت. در ادامه به معرفی این گروه ها می پردازیم:

• برای علاقه مندان به رمان های چندوجهی و پیچیده: اگر از خواندن آثاری لذت می برید که شما را به چالش می کشند و به تفکر عمیق وادار می کنند، «لکنت» یک انتخاب عالی است. این رمان با ساختار فراداستان گونه، لایه های متعدد و پایان های باز، برای کسانی که به دنبال تجربه های نوین ادبی هستند، بسیار مناسب است.
• برای کسانی که به مطالعه تاریخ معاصر ایران از دریچه ادبیات علاقه مندند: «لکنت» نه تنها یک رمان است، بلکه پلی است به گذشته ی نزدیک ایران. اگر مایلید تأثیر رویدادهای تاریخی مانند غائله ی پیشه وری یا جنگ ایران و عراق را بر زندگی افراد و خانواده ها از زاویه ای داستانی و تحلیلی ببینید، این کتاب بینش های ارزشمندی ارائه می دهد.
• برای دانشجویان و پژوهشگران ادبیات معاصر و ادبیات داستانی: این رمان به دلیل استفاده از تکنیک های پیشرفته ی داستانی مانند فراداستان و بینامتنیت، موضوعی غنی برای تحلیل های آکادمیک و پژوهش های ادبی است. دانشجویان و پژوهشگران می توانند از آن برای بررسی تحولات رمان فارسی و نقش اسطوره و تاریخ در ادبیات بهره ببرند.
• برای دوستداران ادبیات پست مدرن و داستان هایی که با ساختار خود بازی می کنند: اگر از آثاری لذت می برید که مرزهای روایت را می شکنند، هویت نویسنده و راوی را به چالش می کشند و به خود عمل داستان گویی می پردازند، «لکنت» شما را ناامید نخواهد کرد. این رمان یک نمونه درخشان از ادبیات پست مدرن در فضای فارسی است.

نتیجه گیری

«لکنت» اثر امیرحسین یزدان بد، بی شک یکی از رمان های نوآورانه و عمیق ادبیات معاصر فارسی است که توانسته است با جسارت تمام، به فرم ها و مضامین جدیدی بپردازد. این رمان نه تنها روایتی سه نسلی از خاندان عنایت السلطنه را در بستر تاریخ پرفراز و نشیب ایران ارائه می دهد، بلکه با بهره گیری از تکنیک های فراداستان و بینامتنیت، خواننده را به یک بازی فکری پیچیده و لذت بخش دعوت می کند.

پیچیدگی ها و لایه های متعدد «لکنت» آن را به اثری تبدیل کرده است که هر بار با مطالعه ی مجدد، زوایای جدیدی از معنا و مفهوم را آشکار می سازد. از کشمکش میان نویسنده و شخصیت لکنتی تا بازتاب اساطیر شاهنامه در زندگی شخصیت های معاصر، و از پرداختن به مضامین عمیق پدرسالاری و پسرکشی تا تحلیل تأثیر رویدادهای سیاسی بر سرنوشت فرد، همگی نشان از عمق فکری و مهارت بالای نویسنده دارند. «لکنت» نه تنها یک داستان را روایت می کند، بلکه به ذات داستان گویی، هویت و رابطه ی ما با تاریخ می پردازد. برای درک عمیق تر و تجربه ی کامل این جهان بینی غنی، مطالعه ی کامل این اثر از امیرحسین یزدان بد به شدت توصیه می شود.