بی دستاورد؛ سفر نمایندگان بهزیستی به سازمان ملل

هجدهمین کنفرانس بین المللی کشورهای عضو کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت با موضوع «تقویت آگاهی سازی عمومی از حقوق افراد دارای معلولیت و کمک به توسعه اجتماعی» منتهی به اجلاس جهانی اجتماعی از ۲۰ تا ۲۲ خرداد در مقر سازمان ملل در نیویورک برگزار می شود.

مقدمات سفر سید جواد حسینی رئیس بهزیستی به این اجلاس در شرایطی در حال آماده سازی است که ایران از سال ۱۳۸۶ که به کنوانسیون ملحق شده به جز یک گزارش دیرهنگام گزارش دیگری که اثبات کننده تعهد ایران به اجرای کنوانسیون باشد به سازمان ملل ارائه نداده و بااین حال معلوم نیست رئیس جدید بهزیستی با چه امید و هدفی عزم این سفر را کرده است .

اما نکته دیگر اینکه مشاور رئیس بهزیستی در امور فرابخشی و ارتباطات در این سفر او را همراهی می کند. در عین احترام به شخصیت و جایگاه خادمی مشایعت حسینی توسط خادمی در این سفر کاملاً نادرست است.

ابتدا به این دلیل که اگر فلسفه سفر به مقر سازمان ملل در نیویورک ارائه گزارشی از داخل کشور و دفاع از عملکرد ایران در بهبود شرایط معلولان از ابتدا تا امروز باشد خادمی گزینه درستی برای این هدف و نمایندگی بهزیستی یا معلولان ایران نیست.

چرا که خادمی از تازه واردترین و نوپاترین مدیران بهزیستی است و اعزام او به این سفر تنها به دلیل قرارگیری در پست فعلی و قرابتش به حسینی اهمال و کم کاری عامدانه ای در کارنامه حسینی محسوب می شود که به نام معلولان به هدررفت عامدانه بیت المال آن هم به دلار می انجامد.

خادمی از آموزش و پرورش استان فارس به استخدام دولت درآمده و تا ۱۲ دی ماه سال گذشته که به سمت مشاور رئیس سازمان بهزیستی منصوب شد در اداره آموزش و پرورش شهر تهران مشغول به کار بود و به جز ۵ ماه اخیر تقریباً هیچ سابقه دیگری در بهزیستی ندارد و طبیعتا فردی با این میزان از تازه کاری در بهزیستی نمی تواند گزینه خوبی برای اعزام به چنین سفری باشد.

صرفنظر از اینکه خادمی با قدمت ۵ ماهه در بهزیستی چطور برای درخواست مجوز سفر نیویورک خود با امضای خودش به وزارتخانه معرفی می شود؛ جای سوال است که رئیس بهزیستی با داشتن تیمی از مجربین حوزه توانبخشی و اهالی روابط عمومی سازمان چرا فرد دیگری را برای همراهی در این سفر برنمی گزیند؟

نماینده بنیاد جانبازان کجاست؟

نکته دیگر اینکه پس از الحاق ایران به کنوانسیون بین المللی حمایت از معلولان در سال ۱۳۸۶ بنیاد جانبازان و ایثارگران و سازمان بهزیستی به عنوان دو مرجع ملی برای اجرای این کنوانسیون مشخص شدند. اما جایی شنیده و خوانده نمی شود که این بنیاد هم مانند بهزیستی نماینده ای به سازمان ملل اعزام کند درحالیکه اگر هم نیازی به این سفر باشد اعزام نماینده بنیاد جانبازان اولویت بیشتری دارد چرا که ساماندهی جانبازان و تعهد به قوانین مربوطه در این زمینه به مراتب بهتر از معلولان بوده و اگر هدف از این سفر حفظ آبرو باشد گزارش اقدامات حوزه ایثارگران در مقایسه با معلولان و دست های خالی بهزیستی آبرومندانه تر است.

۱۲ سال عدم ارائه گزارش به سازمان ملل

جالب است بدانید کنوانسیون بین المللی حمایت از معلولان در سال ۱۳۸۵ در سازمان ملل تصویب و ایران یک سال بعد به آن ملحق شد و مقرر شد کشورهای ملحق شده به کنوانسیون به صورت مرتب گزارش های ۲ و ۴ ساله به سازمان ملل ارائه دهند.

اما ایران اولین گزارش خود به سازمان ملل را نه ۲ سال و نه ۴ سال بعد بلکه ۶ سال بعد در ۳۰ دی ماه سال ۱۳۹۲ ارسال کرد و با این اقدام گزارش های ۲ و ۴ ساله خود در خصوص جزئیات اجرای کنوانسیون در کشور را یکی کرد و از سال ۱۳۹۲ دیگر هیچ گزارشی به سازمان ملل ارسال نشده است .

سفرهای بی دستاورد

در طول این سال ها روسای بهزیستی دو بار در سازمان ملل حضور یافته اند. اولین حضور توسط محسنی بندپی رقم خورد که یکی از معاونان وقت و مدیرعامل انجمن اسخاج را در سفر خود همراه داشت و پس از آن محمدعلی قادری زحمت سفر دوم را به تنهایی کشید و افتخار همسفری با خود را به کسی نداد.

اما واقعیت این است که از هیچ یک از این دو سفر دستاوردی در سازمان ملل ثبت نشده و حتی مشخص نیست مسافران این سفر با خود چه بردند و چه آوردند.

گزارش به سازمام ملل نه سفر به نیویورک آری

اگر ایران به این کنوانسیون ملحق شده پس علاوه بر اجرای مفاد آن باید مستندات اجرای کنوانسیون را نیز در راستای اثبات خوش عهدی خود به سازمان ملل ارسال کند. پس نمی شود هم مدعی الحاق به کنوانسیون بود هم مفاد کنوانسیون را اجرا نکرد و گزارشی از پایبندی یا عدم تعهد به کنوانسیون ارائه نداد.

عاملی که دولت و بهزیستی را از اجرای کنوانسیون و ارائه مستندات آن معاف می کند اما در مورد سفر روسای بهزیستی به نیویورک زبان به دهان می گیرد و سکوت می کند هر چه هست قانون نیست و این معنا را می دهد که پذیرش کنوانسیون تنها جنبه حفظ ظاهر و سرپوش گذاشتن بر نداشته ها و نکرده هاست.

اعزام نماینده سازمان های مرتبط موجه تر است

با توجه به اینکه موضوع هجدهمین کنفرانس بین المللی کشورهای عضو کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت «تقویت آگاهی سازی عمومی از حقوق افراد دارای معلولیت» است و همچنین با توجه به اینکه در تمام ادوار گذشته این وظیفه از اولویت های بهزیستی خارج شده و اصولاً بهزیستی اگر بخواهد هم ابزار آگاه سازی عمومی را در اختیار ندارد بنابراین اعزام نمایندگانی از سازمان صدا و سیما یا وزارت فرهنگ و ارشاد به این سفر می توانست تناسب بیشتری با موضوع اجلاس داشته باشد.

ضرورت اعزام تیمی مجرب به نیویورک

با شرایط موجود اگر سفر نیویورک برای رئیس بهزیستی همچنان ضرورت دارد حضور تیمی متشکل از یکی از معاونان قدیمی و کاربلد حوزه توانبخشی و یک بانوی دارای معلولیت و توانمند ایرانی(ترجیحاً متأهل و با شدت معلولیت بالا که نماد موفقیت باشد به جای یک نفر همراه تندرست) برای تشریح شرایط داخلی کشور و معرفی یک نمونه از موفقیت افراد دارای معلولیت به وی پیشنهاد می شود تا تأییدی بر گزارشی که او از مطلوب بودن شرایط معلولان ایرانی ارائه خواهد داد باشد.

همچنین انتظار می رود حسینی قبل از سفر اهداف سفر و پس از بازگشت از سفر متن گزارش قرائت شده نحوه دفاع از عملکرد ایران و دستاوردهای حاصله را از طریق رسانه ها به اطلاع افکار عمومی و جامعه معلولان برساند تا محرز شود گزارشی که راجع به افراد دارای معلولیت به خارج از کشور ارائه می شود با واقعیت شرایط حاکم انطباق دارد یا خیر.

*خبرنگار

۴۷۲۳۲