«لی گتلر» به سختی می تواند تلفن خود را جواب بدهد؛ صرفاً به این دلیل معمولی که مشغول مراقبت از دو فرزند خردسالش است. این رفتار او هرچند در میان انسان ها عادی است، اما در بین پستانداران دیگر منحصربه فرد محسوب می شود.
به گزارش اسخاج و به نقل از مجله اسخاج، «گتلر» انسان شناس در دانشگاه نوتردام است و به مطالعه پدران مشغول است. او و دیگر پژوهشگران دریافته اند که نقش پدرها بین فرهنگ ها بسیار متفاوت است و برخی از پدران حیوانات دیگر ممکن است نگاه اجمالی مفیدی از گذشته تکاملی ما ارایه دهند. درک عمیق تر از این موضوع که پدرها از کجا آمده اند و اینکه چرا پدر بودن هم برای پدران و هم برای فرزندان اهمیت دارد، می تواند برای تمام انواع خانواده ها مفید باشد.
«ربکا سیر» انسان شناس و جمعیت شناس فرگشتی از دانشکده بهداشت و پزشکی گرمسیری لندن می گوید: «اگر به سایر گونه های پستانداران نگاه کنید، می بینید که پدران معمولاً کاری جز فراهم کردن اسپرم انجام نمی دهند».
مادران در بیشتر حیوانات، بار مراقبت از فرزندان را به تنهایی به دوش می کشند. حتی در میان دیگر میمون های بی دم که نزدیک ترین خویشاوندان زیستی ما به شمار می روند، بیشتر پدران کار زیادی انجام نمی دهند. این بدان معنا است که مادران کل کارها را انجام می دهند و باید بین زایمان ها فاصله باشد تا بتوانند از فرزندان خود مراقبت کنند. شامپانزه های وحشی هر 4 تا 6 سال یک بار زایمان می کنند و فاصله بین زایمان اورانگوتان ها 6 تا 8 سال است.
اما اجداد انسان ها راهبرد متفاوتی را اتخاذ کردند. مادران از جامعه و خویشاوندان خود، ازجمله پدران کمک گرفتند. این امر به آن ها آزادی داد تا بچه های بیشتری داشته باشند و فاصله بین زایمان هایشان کمتر شود. این راهبرد، بخشی از داستان موفقیت انسان ها است.
ارتباط با سطح تستوسترون
«لی گتلر» مطالعه طولانی مدتی روی مردان در فیلیپین انجام داد و داده های زیستی آن ها را از اوایل دهه سوم زندگی جمع آوری کرد و سپس پنج سال بعد دوباره آن ها را مورد پیگیری قرار داد. مردانی که در اوایل دهه سوم زندگی خود سطح تستوسترون بالاتری داشتند، با احتمال بیشتری در آینده ازدواج کرده و صاحب فرزند بودند؛ اما پدران جدید تستوسترون بالایی نداشتند و خصوصاً اگر نوزادی در خانه داشتند، سطح تستوسترون آن ها به طور چشمگیری کاهش پیدا کرده بود. وقتی کوچک ترین فرزند مرد کودکی نوپا بود، سطح تستوسترون او به تدریج شروع به افزایش می کرد.
سطح هورمون تستوسترون با جفت گیری و رفتار رقابتی در حیوانات نر ارتباط دارد و کاهش آن ممکن است راهی طبیعی برای آماده کردن پدران برای همکاری با شریک زندگی شان و مراقبت از فرزندانشان باشد.
اگرچه پدران مراقب در میان پستانداران و حیوانات دیگر نادر هستند، بسیاری از آن ها را می توان در میان پرندگان یافت و این پرندگان پدر نیز کاهش تستوسترون را تجربه می کنند. پرولاکتین، هورمون دیگری است که با رفتار پدرانه در پرندگان ارتباط دارد. پرندگان نری که صاحب فرزند شده اند، مقدار بیشتری از آن دارند. برخی از مطالعات به تاثیر مشابهی در انسان ها اشاره کرده اند.
سرنخ های گوریل کوهستان
برخی از سرنخ ها درباره منشا رفتار پدری از خویشاوندان نزدیک ما می آید. «استیسی روزنبام» انسان شناس در دانشگاه میشیگان، گوریل های کوهستان را در رواندا مطالعه می کند. گتلر، روزنبام و «آدام بویت» در مقاله ای به سال 2020 در مجلهٔ Annual Review of Anthropology استدلال می کنند که گوریل ها نکات جالبی را در مورد منشا پدران میمون های بی دم ارایه می دهند.
گوریل های کوهستان، نوعی گوریل شرقی هستند. آن ها با گوریل های غربی (گونه مجزایی از گوریل ها که عمدتاً در باغ وحش ها دیده می شوند) ازنظر عادات و رژیم غذایی فرق دارند. روزنبام بیشتر به ویژگی متمایز دیگری از گوریل های کوهستان علاقه دارد: این که فرزندان زمان زیادی را در کنار نرها سپری می کنند. این نرها ممکن است پدر آن ها باشند یا نباشند و به نظر نمی رسد برای آن ها اهمیتی داشته باشد که کدام یک فرزند آن ها است.
برخلاف میمون های بی دم بزرگ دیگری که در طبیعت موردمطالعه قرار گرفته اند، این نرها (ازنظر جثه قوی تر از ماده ها هستند و عضلات و دندان هایی بزرگ دارند) اساساً پرستار بچه ها هستند. برخی آن ها را در آغوش می گیرند و با آن ها بازی می کنند. مشارکت نرها می تواند از گوریل های بسیار جوان در برابر شکارچیان محافظت کنند و از کشته شدن خردسالان توسط نرهای مهاجم جلوگیری کند. به گفتهٔ روزنبام، مزیت دیگر آن می تواند اجتماعی باشد.
گوریل های جوانی که با نرهای بالغ معاشرت می کنند، ممکن است مهارت های اجتماعی را بیاموزند. علاوه براین، روابط میان گوریل های جوان و نرهای بالغ در زمان بزرگ شدن گوریل های خردسال همچنان تداوم دارد.
نکته جالب دیگر دراین باره که چگونه گوریل های نر برای خردسالان گروه خود مفیدند، از مقالهٔ تازه ای می آید که روی گوریل های کوهستان یتیم انجام شده بود. پژوهشگران دریافتند از دست دادن مادر موجب افزایش مرگ آن ها نمی شد. آن ها همچنین هزینه های دیگری مانند انتظار طولانی تر پیش از فرزنددار شدن را تجربه نکردند. به نظر می رسید رابطه گوریل های یتیم با اعضای دیگر گروه خصوصاً نرهای غالب، از آن ها در برابر اثرات منفی محافظت می کرد.
گوریل های نر کوهستان، تنها نخستی سان هایی نیستند که با خردسالان معاشرت می کنند. ماکاک های نر بالغ نیز با خردسالان وقت می گذرانند. بابون های نر نیز با ماده ها و فرزندان جوان آن ها که اغلب (اما نه همیشه) فرزندان خودشان هستند، رابطه دوستی برقرار می کنند.
آیا پدران جذابیت جنسی دارند؟
نگهداری از خردسالان ممکن است از راه دیگری برای گوریل های نر مفید باشد. روزنبام می گوید ممکن است ماده ها جفت گیری با نرهایی را ترجیح دهند که تعامل زیادی با بچه ها دارند. او دریافت گوریل های نری که در اوایل زندگی بیشتر از خردسالان مراقبت می کنند، وقتی بزرگ تر می شوند فرزندان بیشتری به دنیا می آورند. به نظر می رسد ماکاک ها نیز اگر زمان بیشتری را در حال معاشرت با خردسالان بگذرانند، برای ماده ها جذاب ترند.
انسان شناسان تصور می کردند رفتار پدرانه فقط در حیواناتی می تواند تکامل پیدا کند که سبک تک جفتی دارند. گونه هایی مانند گوریل های کوهستان این فرض را به چالش می کشند. آن ها همچنین نشان می دهند برخلاف آنچه دانشمندان مدت ها فکر می کردند، حیوانات نر مجبور نیستند بین صرف انرژی برای جفت گیری یا فرزندپروری یکی را انتخاب کنند. به نظر می رسد مراقبت از خردسالان می تواند راهی برای پیدا کردن جفت و جفت گیری باشد.
کرمیت اندرسون، انسان شناس در دانشگاه اوکلاهاما می گوید بسیاری از نرها به خواست خود با خردسالانی ارتباط می گیرند که فرزند خودشان نیستند. این سرمایه گذاری ممکن است ازنظر تکاملی متناقض به نظر برسد؛ اما پژوهش های او نشان می دهد نرها به عنوان سرمایه گذاری در روابط خود با ماده ها، دست به مراقبت از فرزندان دیگران و حتی فرزندان زیستی خود می زنند.
البته انسان های پدری که از فرزندان خود یا فرزندان ناتنی شان مراقبت می کند، با میمون هایی که فقط اجازه می دهند خردسالان در اطراف آن ها باشند، متفاوت است؛ اما گتلر و روزنباوم دراین باره کنجکاوند که آیا اجداد ما عادت هایی مشابه با گوریل های کوهستان یا ماکاک ها داشته اند یا خیر. تحت فشارهای فرگشتی، تمایلات دوستانه نسبت به خردسالان می توانسته به رفتار پدرانه دلسوزانه تبدیل شده باشد.
پدر در گونه انسان
آشکار است که پدران انسان ازنظر توجه به فرزندان خود غیرعادی هستند. بااین حال، روشن است که پدر بودن در انسان ها متغیر است. همه پدرها در مراقبت از کودکان مشارکت نمی کنند و گاهی حتی در خانواده حضور ندارند؛ اما این امر لزوماً بر بقا تاثیر نمی گذارد.
در مقاله ای در سال 2008 پژوهشگران این سوال را مطرح کرده بودند که آیا احتمال مرگ فرزندان بدون پدر بیشتر است؟ آن ها داده های مربوط به بقای کودکان را از 43 مطالعه روی جمعیت هایی از سراسر جهان (عمدتاً جمعیت هایی که به مراقبت های پزشکی مدرن دسترسی ندارند) موردبررسی قرار دادند.
در یک سوم مطالعاتی که روی پدران انجام شده بود، احتمال بقای کودکانی بیشتر بود که پدر در اطراف آن ها بود؛ اما در دوسوم دیگر، فرزندان بدون پدر مشکلی ازنظر بقا نداشتند (در مقابل، مطالعات انجام شده روی کودکان بدون مادر نشان می داد احتمال زنده ماندن آن ها کمتر است). پژوهشگران فکر می کنند این امکان وجود دارد که در نبود پدر، سایر اعضای خانواده یا جامعه بتوانند جای او را پر کنند.
گتلر امیدوار است بتواند به گسترش تعریف پدر کمک کند. پژوهش ها نشان داده است پدران می توانند نقش مهمی در مراقبت مستقیم از فرزندان خود داشته باشند و به کودکان آموزش و مهارت های اجتماعی بیاموزند. پدران ممکن است با ایجاد روابط در جوامع خود به فرزندان خود کمک کنند. وقتی صحبت از بقا می شود، ایجاد شبکه ای از روابط می تواند بسیار مهم باشد.
وظایف پدر در میان فرهنگ های مختلف متفاوت است. به عنوان مثال، در جمهوری کنگو، گتلر با دو جامعه همسایه کار می کند. جامعه اول ماهیگیر و کشاورز هستند. آن ها برای پدرانی ارزش قایلند که برای به دست آوردن غذا برای خانواده خود تلاش می کنند. همسایگان آن ها جامعه گردآورنده ای هستند که منابع خود را با خارج از خانواده هایشان به اشتراک می گذارند.
در جوامع مدرن، ایده خانواده مرکزی را داریم که در آن پدران کل وظیفه تامین مایحتاج و مادران کل مراقبت از فرزندان را بر عهده دارند؛ اما در سطح جهان، خانواده های متفاوتی هم وجود دارند. والدین زیستی کودک ممکن است با هم زندگی نکنند. مراقبت از کودکان و تامین غذا ممکن است از سوی هریک از والدین یا اینکه از سوی هیچ یک تامین شود.
سیر معتقد است که ویژگی کلیدی تعیین کننده گونه ما، انعطاف پذیری رفتار ما است. او امیدوار است پژوهش ها درک دانشمندان را از این موضوع افزایش دهند که ازنظر فرگشتی هدف از حضور پدرها چه بوده و خانواده انسانی چه تعریفی دارد. این درک ممکن است به جوامع کمک کند تا از انواع خانواده ها حمایت کنند.
5454
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "آیا پدرها جذابیت جنسی دارند؟" هستید؟ با کلیک بر روی پزشکی، آیا به دنبال موضوعات مشابهی هستید؟ برای کشف محتواهای بیشتر، از منوی جستجو استفاده کنید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "آیا پدرها جذابیت جنسی دارند؟"، کلیک کنید.